Biografia o. Jacka Woronieckiego OP
WORONIECKI JACEK ADAM – teolog, pedagog, etyk, filozof,
ur. 21 XII 1878 w Lublinie, zm. 18 V 1949 w Krakowie.
Od 1892 uczył się w IV Gimnazjum Męskim w Warszawie, uczestniczył też w tajnych wykładach z zakresu języka pol. oraz historii. W 1898 zdał maturę, a następnie odbył służbę wojskową w pułku huzarów w Warszawie. W 1899 wyjechał do Fryburga Szwajcarskiego, gdzie zapisał się na Wydział Przyrodniczy tamtejszego uniwersytetu. W 1902 ukończył studia licencjackie i rozpoczął studia filozoficzne i teologiczne. W 1904 uzyskał stopień licencjata filozofii oraz tytuł bakałarza teologii. Dzięki stypendium Krakowskiej Akademii Umiejętności powrócił do Fryburga i w 1905 uzyskał stopień licencjata teologii. W tym też roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie; w 1906 przyjął święcenia kapłańskie. W 1907 wyjechał do Fryburga, gdzie w 1909 obronił rozprawę doktorską z teologii Principes fundamentaux de sociologie thomiste. W 1909 wstąpił do zakonu dominikanów, rozpoczynając nowicjat w San Domenico da Fiesole. Tam otrzymał imię zakonne Jacek. Wieczystą profesję złożył w 1911 w Düsseldorfie.
Pełnił funkcje ojca duchownego oraz wiceregensa konwiktu teologicznego we Fryburgu. Od 1914 wykładał etykę w studium klasztornym w Krakowie i sprawował pieczę nad archiwum zakonnym. Został przyjęty do Komisji Historii Filozofii PAU w Krakowie. W 1918 podjął misję odnowienia życia religijnego Polaków na terenie byłego zaboru ros. Gdy powstała inicjatywa utworzenia katolickiego uniwersytetu w Lublinie, zaangażował się w prace nad zatrudnieniem na tej uczelni specjalistów nauk humanistycznych i teologicznych. Prowadził korespondencję z pierwszym rektorem KUL, ks. I. Radziszewskim. W 1919 rozpoczął pracę na lubelskiej uczelni, prowadząc wykłady z teologii moralnej i etyki.
W latach 1922–1924 był rektorem KUL, przyczyniając się do rozwoju naukowego tej uczelni, w 1928 był wicerektorem uczelni. Dbał o zabezpieczenie jej bytu materialnego, starając się o pozyskanie stałych źródeł finansowania. Założył Tow. KUL. W latach 1924–1929 był dziekanem Wydziału Teologicznego KUL. Założył Tow. św. Tomasza z Akwinu. Objął patronat nad powstałym na uniwersytecie Kołem Studiów Religijnych, będącym stowarzyszeniem studenckim, mającym za zadanie pogłębianie wiedzy religijnej, filozoficznej oraz etycznej. W celu zaangażowania młodzieży studenckiej w dzieło prowadzenia misji katolickich, utworzył w 1927 Akademickie Koło Misyjne. Był inicjatorem zorganizowania Międzynarodowego Kongresu Akademickiego w Poznaniu, który odbył się w 1927.
W 1929 został prof. dominikańskiego Collegium Angelicum w Rzymie, gdzie wykładał teologię moralną i spekulatywną oraz pedagogikę. W 1930 otrzymał najwyższy w zakonie dominikańskim tytuł naukowy: magister in Sacra Theologia. W 1933, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, powrócił do kraju. Pełnił obowiązki rektora Studium Filozoficzno- Teologicznego dominikanów we Lwowie i prowadził wykłady z teologii moralnej, patrologii i historii Kościoła. Od 1937 wykładał w studium generalnym w Warszawie. Przyczynił się do powstania czasopisma „Szkoła Chrystusowa”, przeznaczonego dla inteligencji katolickiej. W 1932 założył Zgromadzenie SS. Dominikanek Misjonarek. W 1937 został przeniesiony do nowo wybudowanego kolegium dominikańskiego w Warszawie. Poświęcił się pracy pisarskiej, zwł. zagadnieniom z zakresu historii Kościoła; napisał wówczas obszerny życiorys św. Jacka Odrowąża.
Pogrzeb W. odbył się w Krakowie na Cmentarzu Rakowieckim, a w 1960 jego szczątki przeniesiono do kościoła św. Jacka w Warszawie.
Ważniejsze prace
Ogrody robotnicze (Pz 1905); Historia katolickiej akcji społecznej w XIX wieku (Lb 1907); Królewskie kapłaństwo (Pz 1919, Wr 19473, Wwa 2000); Metoda i program nauczania teologii moralnej (Lb 1922); Katolickość tomizmu (Lb 1924, Wwa 19382, Lb 1999); Pełnia modlitwy. Studium teologiczne dla inteligencji (Pz [1924], 19342, Wwa 2000); Katolicka etyka wychowawcza (I, Pz 1925, I–II (II/1–2), Kr 1948, Lb 1986); Około kultu mowy ojczystej (Lw 1925); U podstaw kultury katolickiej (Pz 1935, Lb 2002); Hagiografia, jej przedmiot, trudności i zadania w Polsce (Kr 1939); Umiejętność rządzenia i rozkazywania (Pz 1947, Wr 2004). Ważniejsze artykuły: Studium nad kardynalną cnotą roztropności, (Kwartalnik Teologiczny Wileński 1 (1923) z. 2, 226–247); „Pedagogia perennis”. (Św. Tomasz a pedagogika nowożytna) (Przegląd Teologiczny 5 (1924) z. 3–4, 143–160); Zdolność wychowawcza szkoły publicznej i jej granice (Miesięcznik Katechetyczny i Wychowawczy 13 (1924) z. 5–7, 65– 82); Moc i wartość spekulatywnych cech tomizmu (Przegląd Teologiczny 8 (1927) z. 1, 27–42); Etyka (w: Zarys filozofii. Praca zbiorowa, Lb 1929, II 179–281); Cnota kardynalna umiarkowania (Szkoła Chrystusowa 1 (1930) t. 1, z. 5, 227–237); Długomyślność jako cnota właściwa wychowawcy (tamże, z. 4, 178–195); Chrześcijańskie wychowanie charakteru wysnute z dogmatu (Szkoła Chrystusowa 6 (1935) t. 10, z. 2, 49–59, z. 3, 128–139); Elementa dionizyjskie w tomizmie (Collectanea Theologica 17 (1936) z. 1–2, 25–40); Cnota kardynalna męstwa (Szkoła Chrystusowa 9 (1938) t. 16, z. 4, 233–243); Czynnik umysłowy w cnotach i wadach (Szkoła Chrystusowa 10 (1939) t. 19, z. 7, 3–14); Nawyk czy sprawność. Centralne zagadnienie pedagogiki katolickiej (Ku Szczytom 2 (1939) z. 4–5, 319–347); W sprawie polskiej terminologii tomistycznej (PPT 1 (1939) z. 1, 61–69); Program integralnej pedagogiki katolickiej (AK 39 (1947) t. 47, z. 1, 28–36, z. 2, 165–174, z. 3, 272–281); Lubelskie środowisko filozoficzne (PF 44 (1948) z. 1–3, 50–56). Prace W. wydano pt.: Wychowanie człowieka. Pisma wybrane (Kr 1961); W szkole wychowania. Teksty wybrane (Lb 2008); wydano także: Quaestio disputata de natione et statu civili. O narodzie i państwie, tłum. z łaciny R. Maliszewski (Lb 2004).
Liczne prace W. pozostające w rpsach i maszynopisach znajdują się w ArPolskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie